Tanya, zoiets als woonplek, groter dan een normaal huis, buiten de stad maar ook weer geen boerderij. Szabadság betekend Vrijheid. Hun plek van vrijheid. Vrijheid die ze niet in het rijke Zwitserland konden vinden. De setting is simpel, huisje boompje beestje(s), en een kindje op komst. Alleen zijn de plannen anders dan simpel. Al anderhalf jaar zijn ze bezig deze plek op te bouwen met een ecologische insteek. Geen rotzooi gebruiken als het ook natuurvriendelijk kan. Een huis van leem, stro, hout uit de buurt, water uit de grond, een tuin met een enorme biodiversiteit en er staat een schotel waarmee je de zonnestralen kan concentreren op één plek om op te koken (het is maar 25 graden hier en de zon schijnt vaak, nu ik dit schrijf gaan we het koude weer tegemoet, 7 graden)
Het huis wordt gebouwd met de hulp van Wwoof-ers en met de financiële steun van de ouders van Dominik die hier komen te wonen als het klaar is.. Opdat ze vrolijk verder kunnen met het volgende project, hun eigen huisje dus, met alle verbeteringen natuurlijk waartegen ze bij het huidige project zijn aangelopen. En meer in deze stijl: Earthships
Solar Cooker - kan 's avonds voor andere doeleinden gebruikt worden :P
Het is mooi om mee te maken in welke fase ze zijn, de opstartfase. Ze zijn van mijn leeftijd, hij iets ouder en zij iets jonger. Dit maakt dat ik het kan vergelijken met mijn situatie, want ja, wat wil ik? Het is natuurlijk nog te vroeg om al plannen te maken voor 'hierna', maar ik kan niet ontkennen dat deze manier me wel aanspreekt en dat ik ook nadenk over hoe ik het zou aanpakken. Wel in Nederland, dat is toch mijn thuislandje zeg ik nu. We zien wel of dat veranderd of niet. Zij hebben vaak wwoofers om hen heen en dat zorgt ook dat ze niet vereenzamen op een plek als dit. Je hebt een stadje in de buurt, maar de taal is zo moeilijk dat aanspraak toch lastig blijft. Hongaars is zogezegd de moeilijkste taal ter wereld om te leren. De woorden zijn niet uit te spreken, zinnen zijn niet te lezen, verstaat geen enkel woord en het lijkt nergens op.
Ik ben met hen alleen, er zijn op het moment geen andere wwoof-ers, de volgende komt 1 november, en dan ben ik net weg. Ergens wel jammer, anderzijds voelt het daardoor wel meer als 'thuis'. We doen bijna alles samen, het is gek en had het niet verwacht dat dit bij me zou passen. Thuis ja. Voor nu is dit mijn enige thuis, en ik herinner me dat Dominik schaterlachend vanaf de brievenbus naar ons toe kwam gelopen met een brief in zijn hand met mijn naam erop en geadresseerd aan dit adres dus. Van de sociale verzekeringsbank, die hadden een adres nodig..
Ben vooral bezig met de muren en de vloer. Muren zijn van leem en de constructie van het huis is van hout om schuren in het leem te voorkomen. Leem is een soort klei, wat wordt gemengd met water en stro om een goed isolerende substantie te krijgen. Blokken worden gemaakt door ze in een vorm te drukken. Aan de toplaag van de buitenkant wordt kalk toegevoegd voor bescherming tegen water. Zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan, maar ik houd het bij een paar plaatjes.
Ik had een dagje Boedapest genomen, een vriend draaide in een club hier en ik wilde hem daarom bezoeken. Totaal vergeten om aan hem een slaapplek te vragen en ondanks een paar hele fijne vrouwelijke danspartners was mijn Hongaars niet goed genoeg om te vragen of ik bij hen kon slapen zonder bij-bedoelingen... No go dus, toch eindigde ik op een unieke slaapplek.
Achter het beeld was een soort halve cirkel van pilaren waar ik tussen kon liggen. Wat een geweldig uitzicht over de Donau met al die fantastische bruggen... Na een paar uur slaap werd ik wakker en er waren twee jongens op het beeld van onze saint Gellért geklommen en vroegen of ik er ook bij kwam. Met nog slaap in m'n ogen het beeld op geklommen en met de opkomende zon was dit toch wel een ereplaatsje hoor... Klikte goed (in Budapest kunnen de meesten wel Engels overigens) en ze hebben me wat wegwijs gemaakt in deze grote stad en aangeraden om een stoombad in te gaan. Daar schijnt Hongarije nogal bekend om te staan. Terug naar huis was alleen drama, bijna zeven uur over gedaan en dan denk je wel... Wat DOE ik hier... Al dat wachten, verkeerd rijden, niemand kunnen verstaan, ik wil naar huis! Maar ik heb geen huis! nee wacht, de tanya is mijn thuis. Het voelt als thuis.
Terug naar een ritme, naar een leven van leven, niet van rijkdom. Waar leven de diversiteit van de vliegen en torren op tafel zijn. Zoveel verschillend leven, zo verschillend van Nederland. De eerste dagen vond ik ze misschien irritant, maar nu kan ik ze met plezier aanschouwen. Wie het kleine niet eert is het grote niet weerd he? Zo ook al de verschillende bomen die geplant zijn in de tuin. Ik ben toch erg benieuwd naar hoe het er over een paar jaar uit ziet. Mijn tijd zit er bijna op hier, volgende week naar een heel ander iets.
Out Switch Farm. Nee ze zijn geen bio-hippies, maar wel wereldverbeterende, natuurvriendelijke, hergebruikende levensaanbidders die in een commune wonen... Ik ben benieuwd.
