zondag 2 augustus 2015

Plukrijp (België)

Een plek waar iedereen meedraait, meewerkt op vrijwillige basis omdat dat de sleutel is tot succes. Toen ik m'n verblijf wilde regelen zei een fijne en zachte stem aan de andere kant van de lijn “Het enige wat je hoeft te doen is hier te geraken”. Zo vanzelfsprekend kan het dus ook.
Het is een oord waar mensen uit heel Europa langskomen om hier even (of langer) te verblijven en zo is de plek altijd in beweging.

'Leven', en wat daar voor nodig is.
Zijn we eenlingen of zijn we gemaakt om in groepen te werken?
Volgen we nu -in grote lijnen- niet massaal een weg die maatschappelijk gezien van ons verlangd wordt? Een baan, een dikke auto, een eigen huis, dikke tv, kinderen en opvang voor de kids, en het geld dat we over hebben gaat naar de vakantie waar we dan na al dat zware werk echt aan toe zijn.
We doen eraan mee, dat zegt toch dat we kuddedieren zijn? Niets tegen een kudde, juist niet, maar de manier waarop, daar gaat het om. Er is een grote trend gaande betreft natuurlijk leven, maar het groepsgevoel is niet zo vanzelfsprekend, want ja. Dat is van 'mij', dus daar mag een ander niet aankomen. “Wat voor een ander doen, wat schiet 'ik' daar mee op?”
Hier is een plek waar je met elkaar bent, hetgeen je doet in belang is voor elkaar. Elke dag wordt er lekker eten gemaakt, soms voor een kleine groep van zeven personen, maar zoals vandaag waren er wel meer dan twintig! Er is eten genoeg, en er zijn handen genoeg. Weet je niet hoe je kan bijdragen, vragen is geen misdaad. (Het voelt ook een beetje raar, als iedereen bezig is, om dan zelf te gaan niksen.) We leveren arbeid hier om de plek te runnen. Waar ben je goed in? Of waar ben je juist niet goed in, er is ruimte om te ontdekken en te ontplooien zonder competitie. Je merk dat het gewaardeerd wordt als je doet waar je goed in bent, want zo simpel is het. Maar doe het niet alleen voor jezelf. Je bent niets verplicht, maar als je bijvoorbeeld echt wat te vertellen hebt, houd dan niet je mond! Hier zijn er leerwillige oren. Hier zijn geen rare blikken omdat het 'raar' is wat je denkt of hoe je de dingen ziet. Je kunt lekker jezelf zijn, en dat is relaxed. Zo relaxed dat je geen vakantie nodig hebt want iedere dag is vakantie. Zo ervaar ik het.
Door de grote biodiversiteit is het ook nooit saai om te gaan oosten, want je wordt omringt met mooie mensen, en mooie planten. Een gele of oranje calendula is niet alleen vanwege zijn geneeskrachtige werking geplaatst in de groentebedden maar ook om zijn kleur. Deze kleuren geven ons een blij gevoel, net zoals de fijne geur van mint of verveine dat doet.
De grondlegger van deze plek is een gepensioneerde man met zowel de kennis over de gehele botanica als over de connectie met het leven. Iemand die zijn kennis deelt op theoretisch en praktisch niveau. En een wandelende encyclopedie...
Een plek voor verbinding, met elkaar en met onze Aarde als ons lichaam.

'Ik' wordt hier 'we', zonder jezelf te verliezen, maar juist door jezelf te vinden.